عوامل مهاجرت افغانستانیها به ایران را میتوان در دو دسته عوامل اجباری یا اختیاری قرار داد.
عوامل اجباری (فشارمحور) شامل مواردی مثل جنگ و ناامنی و آزار قومی/مذهبی هستند و عوامل اختیاری (جذبمحور) را میتوان به طور کلی ذیل عنوان «شکاف توسعهای بین ایران و افغانستان» تعریف کرد.
📈 تا زمانی که این عوامل به عنوان زمینههای انگیزهساز مهاجرت به ایران، همچنان در افغانستان وجود دارند، طرد حداکثری به عنوان راهحل اصلی، سیاست کارآمدی برای حل بحران مهاجرین نخواهد بود و امکان بازگشت آنها همچنان وجود دارد.
💰 از سوی دیگر، هزینههای تحمیلشده بر کشور از جمله یارانههای پنهان بهداشت و درمان، انرژی، سوخت، نان و … ، سیاست تثبیت و ادغام اکثریت افغانستانیها در کشور را نیز منتفی میکند.
⭕️ یکسانانگاری تمام مهاجران و در نظر نگرفتن انگیزههای متفاوتشان برای حضور در ایران، نمیتواند راهحل مناسب و بادوامی برای مدیریت آنها باشد.
✅ برای حل معضل مهاجران افغانستانی در ایران، به یک سیاستگذاری پیچیدهتر و چندبعدی نیاز است که تفاوتهای بین این افراد را ببیند و از تشدید آسیبپذیری جلوگیری کند.
